Snotterende Sigrid Kaag zoekt via College Tour een uitweg uit Nederland
Snotterende Sigrid Kaag – Sigrid Kaag zoekt een uitweg. Nederland bekomt haar niet, ze wil terug naar de sjieke schaduwwereld van de internationale diplomatie waar ze, onder gelijkgestemden en ver buiten het zichtveld van wantrouwige Nederlanders, wél breed aanzien geniet. In Nederland is ze slechts het gezicht van de kloof.
Maar haar op handen zijnde vertrek mag niet op falen lijken, dus wordt er een hele emotionele kaart getrokken (om niet te schrijven: is er een hele emotionele list verzonnen): in een bewust door de omroep gelekt fragment van een bekend televisieprogramma van de NPO vrezen twee dochters van Kaag dat hun moeder ‘eindigt zoals Els Borst’. Getuige een begeleidend gecoördineerd artikel in De Volkskrant hebben ze daar een langere versie gezien: “Het is niet om onaardig te zijn of zo, maar ik wil eigenlijk dat mijn moeder een andere baan vindt. Gewoon internationaal”, zegt de oudste dochter. Kaag zelf geeft te kennen dat ze twijfelt over haar politieke toekomst in Nederland.
Laten we het eens andersom bekijken: is Nederland intolerant voor Kaag, of was het door consultants voorverpakte product Kaag nooit geschikt voor Nederland?
De boodschap is dus deze: Kaag kwam in 2017 naar Nederland om goed te doen, maar kreeg als dank haat, scheldpartijen en bedreigingen te verduren – en nu moet ze voor haar eigen veiligheid weer vertrekken. Schuld van het onwillige volk, niet van de bijkans heilig verklaarde Sint Sieg. Heel gek, maar die invalshoek wil er bij heel veel mensen niet in. En haar dochters zijn niet de enigen die hopen dat ze stopt.
In “De Schaduwpremier”, een boek dat Trouw-journaliste Wilma Kieskamp over Kaag schreef dat tussen aankondiging en publicatie nog snel van titel veranderde omdat de politieke realiteit was veranderd, en dat ik diagonaal gelezen heb (het is een soort Panini plaatjesboek inclusief huldiging op het Leidseplein voor het politieke vrouwenteam van en rond Kaag), wordt de topdiplomate van van simpele komaf – ze kon slechts uit drie Britse universiteiten kiezen, weet u nog? – de hemel in geprezen als self-made woman in een mondiale mannenwereld, die zich naar de absolute top van het diplomatenklasje vocht en daar mocht aanzitten in het paleis van Bashar al-Assad, om hem zijn chemische wapens te ontnemen. Ze voorkwam militaire escalatie tussen Libanon en Israël, streed voor de Palestijnse zaak, werd op handen gedragen door Ban-Ki Moon en ze bereisde met, of soms zonder, haar gezin dertig jaar lang de wereld voor de diplomatieke zaak.
En toch kwam ze daarheen in 2017, en het ging bijna onmiddellijk mis.
Fakkels en een vicieuze vortex
Die fakkeldrager die in februari 2022 aan haar voordeur stond, dat is een totale gek. Des te opvallender dat deze Max van den Berg ondanks vijf maanden cel toch nog herhaaldelijk op het Binnenhof en bij andere gelegenheden kon en kan opduiken: hij stond donderdag nog op het Leidseplein bij de Russische tank van Yoeri Albrecht. Is dat hoe groot het fysieke gevaar voor Kaag is? Hij werd afgelopen week ook gespot op het Mediapark en in het Tweede Kamergebouw. De man is een reizend eenmanscircus en kennelijk hoeft niemand écht tegen ‘m beschermd te worden (totdat het alsnog fout gaat natuurlijk – maar wie z’n schuld is het dan?).
Ook online krijgt Kaag het al jaren zwaar te verduren, merkbaar meer dan de meeste andere politici – Wilders wellicht uitgezonderd en ook Forummers en Caroline van der Plas zijn in sommige kringen vogelvrij. Maar als je Assad “ontwapend” hebt, zijn @AgressieveHork57643226 en zijn anonieme trollcollega’s dan echt zo benauwend voor een vrouw van de wereld die nota bene zelf zegt al jaren niet meer te twitteren?
Bovendien wordt iedere kik van kritiek op haar functioneren als politica, haar positie als minister of haar uitspraken als partijleider van D66 veel te gretig uitgelegd als ‘vrouwenhaat’, of erger. De soms echt wel heftige onredelijkheid van wat sommigen haar (digitaal) toeschreeuwen, is door D66 en hun angehauchten continu ingezet als een soort bewijs dat haar politieke strijd en aanwezigheid noodzakelijk zijn, of als bliksemafleider wanneer ze (weer eens) blunderde. Zodoende is Sigrid Kaag als persoon en als politica in een vicieuze vortex getrokken door meer spelers dan alleen wat ongeremde online fakkeldragers. En zo werd ze niet de eerste vrouwelijke premier, maar een verpersoonlijking van een steeds dieper wortelende politieke vijandigheid jegens het volk.
Want laten we niet doen alsof ze zelf zo’n politiek succesverhaal is, dat louter onterechte, onheuse of onredelijke kritiek aantrekt. Het raakt steeds meer mensen al lang niet meer dat hun inhoudelijke kritiek op (het functioneren van) Kaag via absurde verwijten van “vrouwenhaat” wordt omgebogen in “dus jij praat bedreigingen goed?”, omdat enkelen het retorische randje opzoeken of eroverheen gaan. Mensen worden immuun voor die vale valse foefjes van de Magere Mannetjes (en hun mediavriendjes).