Gelezen
Links – framen demoniseren en wegzetten zonder argumenten
Ik zou zeggen: bekijk deze totaal foute ‘progressieve’ column, die geheel bestaat uit scheldwoorden en demonisering, zonder ook maar één argument.
Links – framen demoniseren en wegzetten zonder argumenten – Iedere andere mening wordt weggezet als extreem rechts, populist, complotdenker of ophitser – het is áltijd hetzelfde recept, dezelfde kaart
In het Duits klinkt het lekkerder: ‘Der Feind steht rechts!’ Zoals in de tijd van de moord op Rathenau in 1922: ‘Knallt ab den Walther Rathenau / Die gottverfluchte Judensau!’ Ga de rest van de tekst in dat liedje maar eens raadplegen. Naar dat soort tijden wil je niet terug. Ter geruststelling: je hebt nu geen oorlogsveteranen als Hitler en Mussolini, die zowel in Duitsland als Italië zich vernederd voelden, door hun eigen volk en door respectievelijk ‘het dictaat van Versailles’ en een ‘vittoria mutilata’. (‘verminkte vrede’: Italië voelde zich als mede-overwinnaar óók zeer tekort gedaan door ‘Versailles’) Dus een sfeer vergelijkbaar met die van de Weimar-republiek of die van Mussolini’s ‘Mars op Rome’ gaan we niet meemaken. Het zal anders zijn. Maar hóé anders? Want het zijn wel degelijk wanhopige tijden waarin de waanzin op alle terreinen door de wereld giert.
Het een en ander doet denken aan een opstel in ‘Letter & Geest’ van Trouw, een gedeelte van een gedicht van W. B. Yeats:
Turning and turning in the widening gyre
The falcon cannot hear the falconer;
Things fall apart; the centre cannot hold;
Mere anarchy is loosed upon the world,
The blood-dimmed tide is loosed, and everywhere
The ceremony of innocence is drowned;
The best lack all conviction, while the worst
Are full of passionate intensity.
Deze slechtsten uit de laatste regels, die types vol hartstochtelijke intensiteit, zijn voor mij wat Thierry Baudet ‘het kartel” noemt, wat in Nederland samenvalt met VVD, D66, Groen-Links, PvdA en Volt. Globaal valt het samen met het World Economic Forum (WEF), Europese Unie, de Democrats in Amerika en de Woke-waanzin. De linkse gekte is trouwens een mondiaal verschijnsel: ook bijvoorbeeld in Israël zijn de globalisten / wokies/ islamofielen aan het proberen de natie kapot te krijgen. Maar hun ‘hartstochtelijke intensiteit’ klinkt steeds schriller en schraler, want ze zijn op de terugtocht, althans: ze voelen een kantelpunt naderen.
En wie zijn dan die besten die volgens de dichter alle overtuiging zouden missen? Dat zijn degenen, denk ik, zoals ik (ja hoor!) die heel voorzichtig in de jaren 1970, later langzaam in de jaren 1980 en 1990 steeds wanhopiger — niet ‘overtuigder’ — begonnen te waarschuwen voor islamisering en multikul. Na 2001 en de Twin Towers waarschuwden we dringender. Ook de backlash, het reactionaire fanatisme van het linkse establishment was hevig. Die tientallen aanslagen die nog volgden hadden óók al niks met de islam te maken. En nu, twintig jaar later, gebruikt het WEF-globalisme het Corona-bedrog om de totale controle maatschappij er versneld door te drukken. Overigens kan je inmiddels niet meer zeggen dat degenen die ik voor de besten houd in hartstocht onderdoen voor degenen die ik als de slechtsten zie.
Het is jammer dat het verzet van degenen in wie ik aanvankelijk vertegenwoordigers van ‘de besten’ zag— onder wie ikke zelf dus — zulke heftige uitglijers maken. Het bezoek van Thierry Baudet aan papa Le Pen kon nog als een jeugdzonde weggezet worden, maar de latere geruchten over antisemitisme in corpsbal-achtige app-groepjes van FVD kregen daardoor net iets meer geloofwaardigheid. Een ‘racist’ als Jared Taylor is voor mij niet taboe — zie ook hier — maar het is niet handig als beginnend partijleider om urenlang stiekem met hem te gaan zitten dineren in hotel ‘De L’Europe’ in Amsterdam.
Vooral niet nadat je in je eerste verkiezingsoverwinnings-speech gerept hebt van ‘onze Boreale wereld’, wat dan vervolgens door de systeempers massaal als een ‘hondenfluitje’ richting crypto-nazi’s werd geduid. Daarna volgden nog ‘Nine-Eleven was een inside job’, ‘de maanlanding heeft nooit plaats gevonden’, ‘rioolratten ontmaskeren’ (Gideon van Meijeren) en ‘de islam is ook best een leuk conservatief geloof’. Bijzonder vermelding verdient ‘die globalisten-beweging wordt geleid door reptielen’, tijdens welk gesprek Baudet volgens mij onder invloed van cocaïne (en alcohol?) was en letterlijk meende wat hij zei. Of Baudet zich er op dat moment van bewust was dat die David Icke, van wie de reptielen-theorie afkomstig is, slinkserwijs dat reptiel-zijn aan Joden linkte, weet ik natuurlijk niet. Niettemin maakt Baudet nog steeds geniale analyses en ik onderschrijf nagenoeg volledig het verkiezingsprogramma van FVD. Maar ik kan er niet op stemmen, vanwege het voorgaande.
Het wordt dus weer Martin Bosma (PVV), een onderschat intellect, die vooral de mandarijnen van NPO66 vakkundig op zwavelzuur weet te zetten. Ik hoop dat de PVV bij de volgende, hopelijk snelle kamerverkiezingen, 60 zetels haalt.
Alléén ‘links’ is verantwoordelijk voor de polarisatie
Uit het bovenstaande kan de lezer duidelijk zijn geworden dat de sfeer van polarisatie mij niet is ontgaan. Wat mij opvalt in de signalering van dat probleem is de evenhandedness: de oproepen tot ophouden met verkettering wordt aan alle partijen gelijkelijk gericht, terwijl toch echt uitsluit-monopolie-links vanaf de jaren 1980 een cordon sanitaire heeft gepredikt tegen alles was afwijkend was van het narratief van datzelfde ‘links’. Dat geldt voor zowel in Amerika als Europa. Zie de demonisering van Trump, een onbehouwen baviaan, maar een president met een uitstekende track-record, zowel in de buitenlandse als binnenlandse politiek. Zie het opzichtige uit-de-wind houden van Joe Biden, de demente marionet van extreem-links bij de Democrats. De rol van Big Tech, met name van Twitter, dat met behulp van de Amerikaanse geheime diensten een cruciale rol heeft gespeeld in de bevoordeling van Biden en het dwarszitten van Trump. Het verzwijgen — tot op heden! — daarvan door systeem-media in het hele Westen. In Nederland probeert het monopolie-estblishment nu zelfs onwelgevallige politieke partijen en omroepen botweg te verbieden. Zie de schaamteloze hetze tegen een klein omroepje als ‘Ongehoord Nederland’.
De uitzondering in het mainstream-media-landschap is ‘De Telegraaf’ met name journalist Wierd Duk en de columnisten Leon de Winter en Ronald Plasterk. Bij de Volkskrant is Bart Sommer een uitzondering. In televisieland zou ik geen positieve uitzondering weten, noch bij de NPO — behalve uiteraard sinds een jaar het behetzte ‘ON!’ — noch bij de commerciëlen, want ook ‘Vandaag Inside’ is een programma dat gewoon dezelfde quasi-linkse praat verkoopt. Maar dan met een proleterig sausje. Dorpscafé-stamtafel-praetvaer Johan Derksen is net zo’n spitsburgertje als de hele rest van de toksjoo-sterren. Hij is erg dol Öczan Akyol. Ik zou zeggen: bekijk deze totaal foute ‘progressieve’ column, die geheel bestaat uit scheldwoorden en demonisering, zonder ook maar één argument. Ebru Umar, ook van Turkse afkomst, net als Akyol, mocht slechts één keer aanzitten bij de heren Van der Gijp en Derksen, want toen hadden ze al meteen door dat ze gevaar liepen een écht ander geluid te gaan horen.
Inmiddels is er wel, zowel in Nederland als in Vlaanderen, behalve op twitter, ook qua on-line kranten een alternatief circuit ontstaan: Doorbraak, OpinieZ en Wynia’s week. TPO was ook stem die tegen het linkse establishment inging, maar Bert Brussen is steeds meer gaan geloven in de officiële Corona-verhalen met bijbehorende maatregelen en dat hij tot taak heeft Baudet te demoniseren. GeenStijl is steeds minder relevant en vervalt steeds meer in hobbyïsme gepresenteerd in schijtlollig taal.
1968: genotzucht en schuldgevoel
Dat genotzuchtige bij ‘links’ is een verschijnsel van na WOII. De ‘beweging van 1968’ maakte zich, via een ‘mars door de instituties’, in een paar decennia tijd meester maakte van alle belangrijke subsidie-niches in de maatschappij. In die beweging zijn twee Grote Emotiestromen aanwijsbaar: schuldgevoel en genotzucht. Ze manifesteren zich in de ‘progressieve’ psyche tegelijkertijd. Men is enerzijds vervuld van schuldgevoelens over het Westerse kolonialisme-imperialisme-slavernij-verleden. Met die schuldgevoelens, mits openbaar beleden, kan men zichzelf manifesteren als de Betere Mens. En ook als je die last van het verleden niet echt voelt, en de morele verontwaardiging alleen maar een beetje speelt, ben jij in jouw dappere verzet ‘antifascist’ en heel erg géén nazi.
Mogelijk versterkte het hedonisme het toch al aanwezige ‘historische’ schuldgevoel inzake kolonialisme en slavernij, want hadden ‘wij’, in ‘ons’ Westen, het niet alléén maar zo goed omdat ‘wij’ nog steeds ‘de Derde Wereld’ aan het uitbuiten waren? Zo werd de zich seksueel uitlevende en materieel welvarende ‘linkse’ hedonist een morele narcist, een deugmens die het er weliswaar zelf goed van nam, zich uitleefde, maar ook solidair was met de onderdrukten over de hele wereld, vooral als die een kleurtje hadden.
‘Victimisme’ is deze ideologie ook wel genoemd en dat denken ging gepaard met een vernauwing van het Christendom tot alléén nog maar één Groot Erbarmen. Ook solidariteit dus met de ‘gastarbeiders’, de migranten en de asielzoekers in Nederland, wier ideologie, bijvoorbeeld de islam, je niet ging kritiseren vanuit je bevoorrechte positie. Bovendien leerde de postmoderne sociologische antropologie dat alles relatief en een ‘narratief’ was, een subjectief verhaal en dat daarom een zwarte peniskoker dragende kannibaal niet per se beter was dan een blanke vegetarische DNA-specialist.
‘Links’ beklom het morele krukje en daarvandaan klonk het richting realistisch ingestelde medemensen: better than thou! De links-regressieve mens is vooral bezig met het behouden van een prettig gevoel in eigen hoofd en organisme.
Niet conservatieven, alléén ‘progresieven’ hebben een totalitaire traditie
In het boek van Martin Bosma “De schijnélite van de valsemunters”(2010) dat vooral gaat over het onstaan en de eerste jaren van de PVV, staat ook een hoofdstuk getiteld ‘Adolf Hitler, socialist’. Een nationáál-socialist weliswaar, net zoals Mussolini dat ook was en ook Stalin die contra Trotsky door drukte dat de socialistische wereldrevolutie weliswaar wereldwijd gepland stond, maar dat-ie voorlopig toch maar ’s in één land (Rusland) gerealiseerd moest worden. Die totalitaire neigingen overal ter wereld vanaf de eind-18e en 19e eeuw zijn in feite een poging om een antwoord te vinden op de complexe problemen van de bestuurbaarheid van een industrialiserend land. (In het geval van Stalin hing het totalitarisme samen met de wíl tot industrialiseren.) Zo laat Jonah Goldberg in zijn ‘Liberal Fascism’ zien dat die totalitaire tendensen beginnen bij Woodrow Wilson en F. D. Roosevelt. De president van wat Goldberg noemt de ‘fascist New Deal’, zo lezen we, had grote bewondering voor Mussolini en er werd ook met enige afgunst gekeken naar wat die Hitler daar allemaal voor elkaar kreeg in dat verre Duitsland. Goldberg ziet hoe het fascisme via de ‘beweging van 1968’ — ‘Fascism takes to the streets’ — tenslotte vertegenwoordigers vindt in de Clintons en Obama.
Het totalitarisme (fascisme, nazisme, racisme) is door datzelfde ‘links’ na zijn succesvolle ‘Mars door de Instellingen’ succesvol gekoppeld aan ‘rechts’ en aan conservatisme en patriottisme. Maar conservatieve partijen hebben in het industriële en post-industriële tijdperk nóóit totalitaire neigingen vertoont. Dat is echt uitsluitend en altijd voorbehouden geweest aan de ‘progressieven’ en ‘linkse revolutionairen’.
Wat te doen?
Nou ja, dat is simpel: ophouden met massa-immigratie, omvolking, islamisering, klimaatgekte, Europese Unie van Sovjet Republieken (EUSR), Verenigde Nazi’s (VN) en opbouw van de totalitaire linkse D66-controlestaat. Om maar eens een paar zijstraten te noemen. Maar wat niet zo simpel is: het incompetente en misdadige gajes wegkrijgen dat al die waanzin aan het implementeren is. Ik heb een aantal malen de overtuiging uitgesproken dat deze elite in de Europese regeringszetels en met name in Brussel niet zonder geweld weg te krijgen zal zijn. Maar de laatste tijd heb ik wat hoop gekregen omdat er stemmen weerklinken die meer gezag hebben dan de mijne en die steeds openlijker de waanzin van de huidige beleidsmakers benoemen. Ik zei het hierboven al:
“De uitzondering in het mainstream media landschap is ‘De Telegraaf’ met name journalist Wierd Duk en de columnisten Leon de Winter en Ronald Plasterk. Bij de Volkskrant is Bart Sommer een uitzondering.”
Emeritus hoogleraar Guus Berkhout heeft Ronald Plasterk naar voren geschoven als Redder des Vaderlands. Berkhout, stichter van de “Climate Intelligence Foundation” (CLINTEL), schreef in de periode 27/8 – 18/9 2022 een vierluik op OpinieZ onder de titel “Verlos ons van dit Kabinet” (een, twee, drie en vier). Voor Berkhout is Plasterk de gedroomde minister-president van een zakenkabinet dat Nederland uit het incompetentie-moeras moet trekken. Mijn zegen hebben ze, beiden. Hoopvol waren ook de antwoorden op “10 vragen aan prof. Guus Berkhout bij de komende jaarwisseling”. Ik zou zeggen: ga het eens lezen.
En tenslotte de vraag die ik wilde beantwoorden in dit opstel: Wie is de vijand? Hoe definieer je die? En dan zie ik dat ik inderdaad aan de karakteristiek die ik hierboven al gaf en al een jaar of tien gebruik, twee termen zou kunnen toevoegen: totalitair en incompetent.