Ouderen hebben geen enkele prioriteit
Naar Spreuken 12, de barmhartigheden van de neoliberalen zijn wreed
Ouderen – Ouderenverzorgers werken in kleine contracten en met onregelmatige roosters. Tijdens de coronapandemie werden ze niet serieus genomen en inmiddels hebben hun instellingen de hoogste verzuimcijfers ooit. Waarom hebben deze toegewijde mensen zo’n lage prioriteit?
In een vrijwel lege kamer ligt een vrouw op bed te kermen van de pijn. ‘Goedemorgen lieverd’, zegt verzorgende Gerda (61) tegen haar. Ze staat naast de vrouw, de gordijnen zijn dicht. ‘Ik heb een pijnstiller voor je, kom maar zitten lieve schat, morgen mag je eindelijk naar het ziekenhuis.’ ‘Schei uit met je lieve schat’, klinkt het onder de dekens.
Het is maandagochtend acht uur in verpleeghuis Dorpsveld, een zorglocatie van Stichting Laurens in Charlois, een wijk in Rotterdam-Zuid. Gerda staat door een zieke vanochtend met een volle kracht minder op afdeling 1: een gesloten afdeling met zeventien bewoners die al ver in hun dementie zijn.
De bewoonster weigert de pijnstiller. Gerda trekt haar plastic handschoenen aan. De vrouw jammert: ‘Het doet zo’n zeer!’ Gerda: ‘Ik kan me dat zo voorstellen, mevrouw. Ik ga nu je bed wat omhoog doen, zodat ik hem makkelijker kan terugduwen.’ Het alarm dat Gerda bij zich draagt gaat af, een hels geluid dat nog de hele dag over de afdeling zal klinken. Ze negeert het en vraagt de vrouw op haar zij te gaan liggen. Ze doet de luier van de vrouw uit. Een stuk darm van zeker twintig centimeter steekt uit. Gerda duwt voorzichtig maar zonder aarzelen de darm weer terug. ‘Dit doen we al ruim een jaar, soms wel tien keer per dag bij haar. Onmenselijk. Hopelijk beslissen ze morgen eindelijk om haar te opereren’, zegt ze terwijl de vrouw het uitschreeuwt. ‘Hij zit er weer in, schat.’ De vrouw slaakt een zucht: ‘Moeder Maria sta mij bij.’