Crises worden gebruikt om publiek debat te censureren
Crises – In George Orwells roman 1984 is er in de controlestaat Oceanië elke dag om elf uur een georkestreerde uitbarsting van woede en haat. Die richt zich tegen één bepaalde figuur: Emmanuel Goldstein. Goldstein is de rechtvaardiging van de continue mobilisatie, de continue controle, de continue censuur, de continue propaganda, die de leiders van Oceanië toepassen – ze kunnen niet anders, zo luidt de propaganda, aangezien Goldstein een levensgevaarlijke verrader is die Oceanië wil verwoesten. Goldstein is de man die het volk van Oceanië moet vrezen.
„Hij is als een vampier die na eenmaal maagdenbloed te hebben geproefd niet meer van ophouden weet. (…) Hij is een existentieel gevaar (…).” Deze woorden gaan niet over Emmanuel Goldstein in 1984 maar over de Goldstein van 2023: Donald Trump. Ik las ze afgelopen maandag in de Volkskrant. Trump is in die krant, en vele andere media, niet meer een brutale übermacho die tekeergaat tegen de D66’ers van Amerika, maar hij is een bovennatuurlijk gevaar dat de wereld ondermijnt. Begon Trump oorlogen? Nee. Als je de feiten van zijn presidentschap vergelijkt met die van Joe Biden, vallen ze niet in het nadeel van Trump uit, maar feiten spelen geen rol voor media als de Volkskrant. Trump is een van de haatobjecten van het Censorship Industrial Complex (CIC), zoals critici het netwerk van media, overheden, think tanks en Big Tech noemen dat censuur en propaganda toepast. Het CIC heeft een Goldstein nodig om de crises te rechtvaardigen waarmee de volken in de westerse wereld in permanente existentiële angsten worden gegijzeld.
Crises – “Feiten spelen geen rol voor media als Volkskrant”
Verzet
Buiten de ’mainstream media’ groeit het verzet tegen het CIC. Tablet Mag, een onverschrokken online magazine van prominente Joodse intellectuelen, publiceerde een monumentaal artikel van Jacob Siegel over de methodes die het CIC gebruikt om Donald Trump te transformeren tot een Emmanuel Goldstein. Vorige week sprak Joe Rogan, ’s werelds nummer één podcaster, met Michael Shellenberger, een andere journalist die het CIC ontrafelt. In zijn laatste artikel op Substack schrijft Shellenberger over de propaganda ten aanzien van desinformatie: „Het is nu duidelijk dat alle retoriek [over desinformatie] een cover was voor een verreikende poging tot censuur door de federale overheid en onderaannemers van de overheid.” De ’mainstream media’ laten deze critici, allen doorgewinterde journalisten, niet of nauwelijks aan het woord; die media zijn, zoals de Volkskrant, in meerderheid zelf onderdeel van het CIC.
Narratief
De Goldsteins treden niet in hun eentje op; ze hebben aanhangers, en die zijn net zo gevaarlijk. Wat voor Goldstein geldt, geldt ook voor zijn volgelingen, op wie iedereen gespitst moet zijn: wie heult met Goldstein? Wie beschadigt het narratief? Kan Joe Rogan het zwijgen worden opgelegd? Siegel? Shellenberger? Plasterk? Wierd Duk? De natuurkundige Arnout Jaspers? Caroline van der Plas? Pim Fortuyn? Wat doe je met een bloedzuigende vampier? Alles is geoorloofd, legaal of illegaal, om het gevaar van deze Goldsteins te neutraliseren.
De noodzaak van een Goldstein ontstaat wanneer overheden, media en think tanks samenwerken om cruciale doeleinden te beschermen, zoals een wereld zonder stikstof of CO2. Goldstein is niet meer een enkel individu; hij kan in onze tijd ook gedefinieerd worden als een algemeen existentieel gevaar. Dit zijn allemaal Goldsteins: de viruscrisis, de oorlogscrisis, de energiecrisis, de natuurcrisis, de stikstofcrises, de klimaatcrisis, de migratiecrisis, de woningcrisis, de geldcrisis, de gendercrisis, de inflatiecrisis, de droogtecrisis die ook een te veel water-crisis is (nieuw!). Deze crises bestaan dankzij narratieven die de status van sacrale dogma’s hebben. Sacrale dogma’s hebben altijd een duistere keerzijde: de ondergang. Er zijn inmiddels vele apocalyptische crises. We hebben nog maar vijf of tien jaar alvorens we kapotgaan aan CO2, stikstof, virussen, vlees- en visconsumptie, reizen, muziekfestivals, Turkse all-in resorts. De ingrepen om deze levensbedreigende crises af te wenden moeten radicaal zijn, en afwijkende narratieven moeten dwingend worden onderdrukt, anders ontstaat er twijfel, zoals vaccinatietwijfel, en vervolgens twijfel aan de expertise van de elites. Dus zijn censuur en propaganda niet alleen geoorloofd maar noodzakelijk.
Laten we als voorbeeld de stikstofcrisis nemen. Wie het boek De Stikstoffuik van de natuurkundige Arnout Jaspers heeft gelezen, weet dat er geen acute stikstofcrisis bestaat. Maar het CIC sluit veelal critici als Jaspers uit; zijn ideeën bedreigen het narratief waarin stikstof als een vampier onze natuur verwoest. De feiten die Jaspers aanbiedt, verminderen de irrationele angst voor stikstof, en dat staat haaks op wat onze elites nastreven; zij willen, zo lijkt het, de stikstofcrisis juist in stand houden.
Censureren
Diepgaande maatregelen zijn nodig, beweren de elites, om de gevaren die als existentieel worden gepresenteerd, zoals stikstof of Trump, te neutraliseren. Elk middel – lockdowns, mondkapjes, de onteigening van boerenland, het verkrachten van de rechtsstaat – is geoorloofd. Het is daarbij van wezenlijk belang het publieke debat te filteren en te censureren. Er mag geen twijfel doorsijpelen over Wuhan, over vaccinatieschade, over Oekraïne, over CO2. Het Censorship Industrial Complex heeft crises nodig, zoals Oceanië in de roman 1984 Emmanuel Goldstein nodig heeft.