4 mei Zelensky, zeloten en de ziel van Nederland

4 mei is een dag die bij alle Nederlanders diep, om niet te zeggen: te diep, is ingewreven en ingepeperd, en die schrobbering over ‘dit nooit meer’ en aanverwante geveinsde verzetsretoriek door vrome voorlezers op de Dam wordt dan ook serieus en diep beleefd door het overgrote deel der medelanders. Het is misschien wel een van de allerlaatste momenten die Nederlanders nog met elkaar delen, in stilte en met een beetje bezinning.

Maar stukje bij beetje is de afgelopen jaren de bijl in die beleving gezet, door discussies aan te zwengelen over welke oorlogen nog meer betrokken moeten worden, of daders ook als slachtoffers herdacht kunnen worden en welke nationale oprisping ditmaal in de herdenking verweven kan worden (zoals dit jaar: verzetshomo’s). Inmiddels is zelfs de stilte een splijtzwam, zoals dit deugmeisje bijvoorbeeld wat dommig etaleert. In doodse stilte is in boze stilte geworden en natuurlijk is dat de schuld van d’Ander. (Ja, voor wie twitter meeleest, schrijver dezes was ook de hele dag geïrriteerd gisteren, maar ligt daar dan weer zodanig wakker van dat er ‘s anderendaags alhier een poging gedaan wordt om de waarom-vraag daarvan naar tekst om te zetten – BN.)

En plotseling was daar tot overmaat van overdaad ook nog meneer Zelensky, in zijn bekende PR-outfit, die door de kliekende kaste als een godgezonden geschenk uit de geweldshemel van de Oekraïense frontlinies werd onthaald. Het bezoek was zogenaamd onverwacht, maar gek genoeg toch zeer goed voorbereid. De lepe televisiekomiek uit het oligarchenstaatje werd nota bene opgehaald met het regeringstoestel en Rutte stond derhalve weer glashard te liegen dat het heus allemaal toeval was, in en rond lelijke zaaltjes waar soppende passanten met een voorzittershamer lachend op de foto mochten, kletsnatte Kamerleden hun handen blauw klapten en juichende journalisten het historische lof der oorlogspropaganda kritiekloos bezongen. Steeds als de superster van het Oekraïense verzet ergens opduikt, glimmen en glanzen de hoogwaardigheidsbekleders voor de gulzige camera’s van het journaille, want déze kant van de oorlog is geen hel, maar een feest van betekenis en een spotlight om je eigen goede kant van de geschiedenis eens flink helder te belichten. Liefst door anderen van fascisme te betichten, natuurlijk, want dat is de makkelijkste manier om jezelf in het naoorlogse verzet te framen, als de vleesgeworden schuilboekenkast die je bent.

Iedere stap werd minutieus vastgelegd in liveblogs, streams en in bewierrokende eerbiediging. Even zo sterk werden die stappen met argusogen gevolgd en geratio’d door een argwanend publiek. Het bezoek schoot bij ontiegelijk veel mensen in het verkeerde keelgat, omdat een dag van Nederlandse saamhorigheid opnieuw gekaapt werd door een opdracht tot onderwerping aan een opgelegd pandoer. Waar journalisten juichten, lieten ontelbare reacties weer op bijna schrikbarende wijze zien hoe breed de kloof tussen macht en hun media versus de perceptie van het plebs is. Want er zijn nou eenmaal heel veel mensen die de oorlog in Oekraïne niet zien als “onze” strijd, die heus wel tegen de Russische agressie zijn maar daarmee niet automatisch op de oorlogstrom slaan en die zich – terecht – afvragen waarom we allemaal moeten doen alsof deze strijd maar één conflictpartij kent en niet zoals in werkelijkheid een hele lange staart van Amerikaanse bemoeienis, NAVO-expansie, EU-stokerij en Russische waarschuwingen telt. Die laatste vuurde het eerste schot en pleegt afgrijselijke oorlogsmisdaden, maar dat eerste schot kwam bepaald niet uit de lucht vallen en de meeste mensen zijn echt niet onwetend genoeg om zich dom te houden en mee te willen doen aan de schadelijke en leugenachtige suggestie dat dit wél zo zou zijn. Maar ja, dat is natuurlijk fascisme, en poetinvriendschap bovendien.

Maar al die Nederlanders die lieten blijken dat 4 mei wat hen betreft een dag voor Nederland en met Nederlanders onderling zou moeten zijn, worden door degenen die doorgaans het inpeperen van de herdenkingsmoraal doen, hard weggehoond als “wappies” die ‘goh, nu ineens de Dodenherdenking heel belangrijk vinden?’. Alsof de beleving niet oprecht zou zijn, alsof het schadelijk zou zijn dat mensen zich willen vastklampen aan een van de allerlaatste dagen en momenten waarop Nederland nog even van en voor Nederland is. Waarop de tijd een paar minuten stilstaat en de ruis van alledag wordt buitengesloten. Maar altijd wordt door deugneuzen die het luidst de vroomheid en vrede prediken, gedaan alsof zonder hen het land allang in nieuw fascisme zou zijn afgegleden. Gottegottegot, wat zijn ze toch dapper, die brandmerkende betweters met hun goeie fatsoen en hun gretige schuldwijsvingers.

Het mocht natuurlijk niet zo zijn, dat nationale moment, want het was niet alleen Zelensky die de soevereine orde kwam verstoren met zijn roep om meer oorlogstuig, het was ook eindelijk de dag waarop de zieke honden van de macht konden afrekenen met Caroline van der Plas. Deze zure verliezers van 15 maart hebben 7, 8 weken moeten wachten tot Lientje iets onhandigs zei, om de doodnormale dame ten langen leste toch eindelijk voor nazi uit te kunnen maken. Héérlijk, vonden ze het. Als ‘zie je wels’ mensen konden deporteren, dan reden er donderdag overvolle goederenwagons naar de Rest van Nederland om BBB’ers terug in hun megastallen op te sluiten – hopend op een paar flinke stalbranden.

Zo deze vierde mei iets liet zien, is het de absolute discrepantie tussen degenen die van bovenaf dicteren hoe “herdenking” en “vrijheid” ingevuld dienen te worden, en het voetvolk dat niet alleen in hun fysieke vrijheid steeds verder beperkt wordt door wanbeleid, belastingen, inflatie, woningtekorten, klimaatmaatregelen, asielinstroom en de toenemende stress en drukte die overbevolking veroorzaken, maar ook steeds verder beknot worden in de geestelijke vrijheid om je in een vrij land uit te spreken over alles wat scheef door je strot geramd wordt, omdat je dan door de heersende machten en dominante media voor verrader, vullis of erger wordt uitgemaakt. En nu werd zelfs de herdenking tot in het extreme met voeten getreden door – nota fucking bene – een oorlog, waarbij je ook nog eens op dwingende wijze geacht wordt “het goede kamp” te kiezen, en geen kritische vragen te stellen. Want alles is toch al een uitgemaakte zaak?

Nederland is zo onherstelbaar tegen zichzelf verdeeld, zo moreel tegen elkaar uitgespeeld en zo op twee uit elkaar lopende sporen terecht gekomen, maar nog weerhield dat Mark Rutte en zijn Kwaadaardige Elites er niet van om zelfs de Dodenherdenking te kapen voor hun eigen globalistische gewin, hun eigen machtspositie en hun eigen oorlogsagenda. En iedereen met kritiek, ach, dat is gewoon een nieuwe nazi, een nuttige idioot en bovenal een ongeletterde boer die gewoon z’n bek moet houden omdat ie in de weg staat van de vaart der verwenden.

Onherkenbaar, dat is wat het vrije en vrijzinnige Nederland is geworden. Maar misschien is het dat wel gewoon nooit geweest.