Collectieve wanen aan vooravond tragiek
Collectieve wanen – Tot nu toe (afkloppen!) is het virus aan me voorbijgegaan. Ik behoor tot de hoogste risicogroep en was al in een vroeg stadium diverse pillen gaan slikken waarover ik op Amerikaanse sites had gelezen. Ik vermoed dat die mij hebben beschermd.
Net als de meesten van ons werd ik gegrepen door grote zorgen over dat akelige virus, en ik aanvaardde dat er een lockdown moest komen om de besmetting tot stilstand te brengen, ’flatten the curve’ heette dat in het Engels. Maar al in maart 2020 las ik artikelen van wetenschappers die stelden dat lockdowns niet zouden helpen. Deze mensen pleitten voor ’focused protection’. En tot mijn verbazing werden hun stemmen onderdrukt. Terwijl de mediale en politieke klassen een eenzijdige nadruk legden op het stilleggen van de samenleving en op het wachten op vaccins, werd de discussie tussen wetenschappers en deskundigen met verschillende meningen voorkomen. Geen enkel bestaand medicijn werkte, zo luidde de consensus, en de wereld moest als het ware de adem inhouden tot de farmaceutische industrie ons met wondermiddelen zou verlossen. Tot dat moment was aangebroken, moesten berichten over alternatieve perspectieven, alternatieve medicijnen, alternatieve strategieën onderdrukt worden. Waarom? Waarom mochten hooggekwalificeerde deskundigen niet met elkaar van mening verschillen?
Ik herinner me dat ik bij WNL op Zondag te gast was en daar mocht luisteren naar de directrice van Jansen Vaccins. Daar in Leiden werkten ze aan de verlossing. De wetenschap zou ons helpen, zoals wetenschap ons geholpen had bij polio, pokken, en andere rotziektes. Ik geloofde daar heilig in, maar ik begreep niet waarom kritische stemmen moesten worden onderdrukt. Media en overheden zeiden dat fundamentele rechten en vrijheden moesten worden opgeschort. De vaccins zouden ervoor zorgen dat je niet ziek werd. Je kon anderen niet besmetten. Bijna iedereen die ik kende ging een prik halen, en ondanks mijn twijfels over de noodzaak van het onderdrukken van kritiek deed ik dat ook.
De vaccins, zo weten we nu, deden niet wat was beloofd. Ze voorkomen niet dat je besmet wordt, en ze voorkomen niet dat je anderen besmet. Het land op slot gooien terwijl een luchtweginfectie door de bevolking slaat, is kolder, zo weten we nu. Het dragen van mondkapjes was niet meer dan een theatraal ritueel. Het verbod op samenscholingen in de openlucht, zoals in parken, was absurd. En berichten dat het virus niet in een laboratorium in Wuhan in elkaar was gezet maar van dier op mens was overgesprongen, werden door virologen als Marion Koopmans zo hevig verdedigd dat je je ging afvragen wat zij te verbergen hadden.
Vertel me maar hoe ik nu, ruim drie jaar na de eerste lockdown, me zonder scepsis de deskundigen moet herinneren die avond na avond, krantenpagina na krantenpagina, stellig verkondigden dat dit virus een ongekend ’fataliteitscijfer’ kende en dat de vaccins de infecties zouden elimineren. Dat farmaceutische bedrijven de meest ethische op aarde zijn. Ik ben dus niet besmet geraakt (afkloppen!) door Covid-19, maar wel door wantrouwen ten opzichte van deskundigen en media. Dit wantrouwen doet me aan veel meer twijfelen. Zoals aan de stikstofcrisis.
Ik heb slechts één discussie kunnen vinden tussen twee deskundigen over stikstof. Dat gesprek was waardig en informatief, op NPO Radio 1. Wetenschappers die stellen dat er geen stikstofcrisis is, worden aan de meeste talkshowtafels gemeden (op die van VI na, maar dat is geen talkshow maar een wilde en gezellige avond in een bar). Net als bij Covid-19 is er een officieel stikstofnarratief en worden critici daarvan als war- of leeghoofden weggezet.
Op dat ene radiogesprek na waren er op de publieke zenders en de meeste andere media geen confronterende discussies tussen deskundige voor- en tegenstanders van die officiële narratieven. De elites hebben hun standpunten ingenomen ten aanzien van virussen, stikstof, energie, voedsel, vervoer, Oekraïne, klimaat, etc., en waar ooit de media het als hun heilige plicht beschouwden om de ideeën die uit de centra van de macht verschenen met de grootste argwaan te ontleden, trekken (bijna alle) media samen met de heersende machten op om ingenomen standpunten te beschermen en dissidente standpunten te vermorzelen onder de kreet ’de wetenschap heeft gesproken’ (wat een bizar onwetenschappelijke uitspraak is).
Hoeveel uren Op1-uitzendingen heb ik bekeken? Tweeduizend? Hoeveel Journaal-uren? Hoeveel uren – o, lieve hemel – Ab Osterhaus? En welke presentator van Op1 heeft de oorspronkelijke narratieven vergeleken met de oprukkende feiten, die met steeds meer kracht moesten worden bestreden omdat ze afweken van de verkondigde stellingen over vaccins, lockdowns, mondkapjes, schoolsluitingen, bijwerkingen, oversterfte?
U heeft zich ook wel eens afgevraagd hoe kolossaal de collectieve wanen geweest moeten zijn die in het verleden de gruwelijkste catastrofes hebben uitgelokt. Ik vrees dat we opnieuw aan de vooravond van zo’n tragische periode staan. Wanneer de narren, zeikerds, dwarsliggers, provocateurs en dissidenten het zwijgen wordt opgelegd, is er niemand die de wanen van de controlerende elites bespot of tegenspreekt.