Progressieve oorlogsretoriek ︻デ═一 – De verbijsterende oorlogsgeilheid van progressief Nederland
Waar zijn de linkse pacifisten met hun gebroken geweertje? De tijd dat linksmensen de kreet ‘Liever een Rus in bed dan een kruisrakket’ bezigden ligt ver achter ons, schrijft Arthur van Amerongen.
Ik ben geen Putinversteher maar ik durf hier toch wel zonder veel schroom te beweren dat de president van Rusland aanstuurt op de totale Krieg, waarbij ook Nederland betrokken zal zijn. Immers: premier Mark Rutte beloofde bij een persconferentie in Washington dat Nederland Patriot-raketten zou gaan leveren, Ollongren heeft het regelmatig over de mogelijke levering van tanks (kinderachtig welles-nietes gezever met de Duitsers ) en Sjoerd Sjoerdsma eist dat Nederland zo snel mogelijk F-16’s moet leveren. Deze week werd Frans Timmermans geïnterviewd door de Franse staatsradio. Hij sloeg met zijn vuist op tafel en riep heel flink dat Oekraïne tot de tanden bewapend moet worden, dat er heel, héél veel munitie moet worden gestuurd naar dat land, en veel meer tanks. Generaal Timmermans repte ook nog iets over gevechtsvliegtuigen. Ik moest denken aan de herfst van 2014, toen minister Timmermans toe moest geven dat de Nederlandse F-16-gevechtsvliegtuigen die doelen van terreurgroep Islamitische Staat (IS) in Irak bombardeerden, daarmee oorlogshandelingen verrichten. Maar dat betekende volgens de minister van Buitenlandse Zaken niet dat Nederland in oorlog was. Dat zei hij in een overleg met de Tweede Kamer. ‘Nederland geeft militaire steun in een gewapend conflict tussen IS en Irak, waarbij Irak steun krijgt van een internationale coalitie van landen. Dat gebeurt op verzoek van Irak, een soeverein land dat z’n soevereiniteit wil handhaven’.
De inzet van de F-16’s kon volgens Timmermans worden gezien als een handeling in het kader van een gewapend conflict, waarop het internationaal humanitair recht van toepassing is. ‘In die zin is het een oorlogshandeling, maar het betekent dus niet dat we in oorlog zijn.’
Leg dat maar uit aan Poetin, dat Nederland niet in oorlog is met Rusland.
Poetin lijkt me gek genoeg om bijvoorbeeld Vlissingen te bombarderen – de haven daar staat vol met Amerikaanse wapentuig – en het voordeel daarvan is dat we dan eindelijk van al dat gezeur over wokeness en stikstof af zijn. De sneeuwvlokjes en de millennials liggen dan huilend onder hun ledikant, tussen de pluche knuffelbeestjes, en Sjoerd Rimmer Sjoerdsma zal als eerste naar de speciale D66-bunker vluchten, met flinke remsporen in zijn witte Francisco van Jole-onderbroek. Die bonenstaak heeft zich inmiddels al zo belachelijk gemaakt, dat ik me beperk tot de alleszeggende tekening van Cortés.
Dat gedweep met Zelenski is buitengewoon gênant en smakeloos en zegt meer over de ijdelheid van zijn Nederlandse groupies dan over de waarachtigheid van de steunbetuigingen.
Fatsoenlijke mensen die oproepen tot een wapenstilstand en onderhandelingen, worden nu geframed als extreem-rechts en Poetin-lovers. Ik vind het moeilijk om iets zinnig te zeggen over die oorlog, want die gaat boven mijn pet en is ver van mijn bed. Ooit was ik pacifist en stemde ik daarom op de PSP, mede vanwege de blote juffrouw hoor, en de koeien, toen links nog van koeien hield. Dat hoorde nu eenmaal zo. De tijdgeest, ach de tijdgeest. Toen was links nog van het gebroken geweertje. Maar goed: een partij als D66 is met geen mogelijkheid nog links of progressief te noemen, eerder extreem-rechts, zoals Martin Bosma al zei in het hol van de leeuw. Oorlog haalt het slechtste naar boven in de mensen, en in het Nederlandse politieke circus draait het vooral om de ego’s, die willen shinen op de rokende puinhopen in Oekraïne. Ik vind het walgelijk, en hopelijk de kiezers ook.