Annie, de wereld volgens Annie uit de Schilderswijk
Vrijheid, de staat van de staat en van de gewone man.
Een interview met Annie. Vrouw van middelbare leeftijd uit de Schilderswijk, Den Haag.
Annie, kun je iets over jezelf vertellen en over je woonsituatie?
Nou ja, ik ben dus Annie en ik ben getrouwd met Henk. We wonen al meer dan 30 jaar op de Van Dijckstraat bij de Hoefkade in de Schilderswijk. Mijn ouders woonden ook in de straat en die van Henk woonden hier aan de Vaillantlaan. Ik ben 56 jaar en Henk is 58 jaar. Ik heb vroeger de Mavo gedaan en Henk de L.T.S., schildertechniek, maar later werd hij stukadoor en kitter. Vond hij mooier. Ik heb de Mavo niet afgemaakt omdat ik liever in de winkel bij de slager stond en ’s avonds hielp ik ma, die toen al begon te sukkelen met haar benen, ze liep altijd al slecht en kwam de trap niet meer af naar buiten. Nu vind ik het jammer dat ik school niet heb afgemaakt.
Vroeger had Henk duiven op het platje. Dat was voor de renovatie. Maar toen de buurt veranderde en er kwamen andere mensen wonen werden de duiven steeds bekogeld met stenen door die pestjochies. Henk werd er woedend van. Toen hij ging klagen bij de woningbouw, kreeg hij te horen dat hij dan ook geen duiven moest houden, die horen niet in een stadswijk. Nou vraag ik je, vroeger had iedereen duiven!
Hoe was het dan vroeger in de buurt?
Vroeger was de Van Dijckstraat een gezellige straat waar je altijd een praatje kon maken met je buren. Ook waren er veel winkels aan de Hoefkade, hier om de hoek. Maar dat is nu voorbij. De wijk is mooi gerenoveerd hoor, daar niet van, maar de gezelligheid is weg. En er wordt geen Nederlands meer gesproken op straat. Op de Hoefkade stikt het nu van de buitenlandse belwinkels, kappers, bruidskledingwinkels en eethuisjes met namen als: El Hadidad, Zaki, een supermarkt die Barut heet en een kapper die Mekki barbershop heet. Ik kom er niet; er komen alleen maar mannen en van die vrouwen in de lappen. Sorry dat ik het zeg, maar zo is het. En als je iets vraagt, krijg je stugge of ook vijandige blikken terug. Zo van: wat doe jij hier. Het is mijn buurt niet meer.
Wat veranderde er dan?
Nou, dat ging langzaam. Er kwamen gastarbeiders zoals dat toen heette en die hadden geen band met de buurt. Dus die gooiden alles op straat en vernielden bankjes en afvalbakken en zo. En ze reden vaak rond in zo’n een oud lijk van een auto en dan draaiden ze de straat in, deden het raampje open en vanuit de auto werd er een ellenlang gesprek gevoerd met iemand van de derde verdieping; in een taal die je mijlenver hoorde, maar niet verstond. Ik ergerde me groen. Je doet toch altijd een beetje stil voor de buren. Je wilt rust als je thuis komt van je werk, maar daar hadden die lieden geen boodschap aan. Zo begon het een beetje.
Toen de verloedering heel erg werd en de ‘goede’ buurten er ook last van kregen, hebben ze de hele boel hier gerenoveerd. Wel mooi, zoals ik al zei, maar het punt is dat de huur zo ongeveer verdriedubbelde. En die buitenlanders kregen allemaal huursubsidie want die zaten in de bijstand. Wij niet, want Henk werkte. Ik wou maar dat we toen hadden besloten te verhuizen, maar ik wilde niet, want mijn ouders leefden nog. Nou zitten we ermee want de huizen werden mooi, maar wat er in zat, veranderde niet. Ze werden alleen onzichtbaarder, maar niet onhoorbaarder, zal ik maar zeggen. En het voelt ook onveiliger in de buurt, door die pestjochies die altijd buiten hangen op de speelplaatsjes.
Hoe is jullie inkomenssituatie nu?
Annie zucht en zwijgt een poosje. Ze vindt het zichtbaar moeilijk er over te praten, strijkt met haar hand over het tafelkleed. Dan: ja, Henk was dus altijd stukadoor en kitter in de bouw. Hij verdiende leuk hoor, we hadden het goed, maar toen werd hij afgekeurd en hij is nu al ik weet niet hoe lang in de ziektewet. Dat heet tegenwoordig WIA. Hij is twee keer opgeroepen voor een herkeuring bij twee verschillende instanties. Had te maken met fusies of zo; hij is dus drie keer afgekeurd. Zijn rug, schouders en armen zijn totaal versleten. En hij heeft een TIA gehad en hij heeft aan zijn maag. We hebben een uitkering van 1.361,08 per maand nu (red.: bruto max Wia uitkering is circa 1.750,– per maand). De huur is eigenlijk 801 euro, maar daar komen nog 56 euro servicekosten bij en daarom krijgen we geen huursubsidie. Houd je dus 505,08 van over. We krijgen nu een zorgtoeslag van 265,- per maand. Vorig jaar hadden we alleen de goedkoopste basisverzekering genomen, dus daar hielden we geld aan over. Ten minste dat dachten we. Maar ja, Henk moest naar de fysio en de diëtist, dus dat kostte aardig wat. Dom natuurlijk, dus dit jaar zijn we maar wel aanvullend verzekerd. Samen betalen we nu 307,75 per maand aan ziektekosten. Ben je dus 42,75 per persoon per maand kwijt aan ziektekosten, samen dus 85,50. En dan is er nog die eigen bijdrage van 385 per jaar voor Henk. Als ik dan ziek word, is dat twee keer 385 euro per jaar. Je moet er maar niet aan denken. Dan hebben we nog de kosten voor energie en de gewone inboedelverzekering en het internet en telefoon abonnement. Als je dat allemaal aftrekt dan hou je dus ongeveer, zeg, 40 euro per maand over om van te leven.
Ze lacht scherp en cynisch. Echt een giller. Dan vertrouwelijk komt het: ach, weet je, ik heb drie schoonmaakadresjes per week voor 15 euro per uur. Dat is dus 135,- euro per week en daar leven we dus van. Anders gaat het niet. We hebben de auto al de deur uit gedaan. De duiven van Henk waren de deur al uit. Kost ook heel wat aan voer en verzorging hoor en de duivenclub. Zijn modeltreintjes die hij boven had, heeft hij allemaal verkocht Allemaal weggedaan, de krant ook. We gaan ook niet meer op vakantie. Weet je, toen Henk net was afgekeurd vond hij het prachtig. Lekker uitslapen, tot rust komen, de pijn werd minder. Hij ging met zijn modeltreintjes in de weer. Maar na een klein jaar leek het wel of het licht uitging bij Henk, vooral toen de geldzorgen zich aandienden. De auto ging kapot en kon niet meer gerepareerd. Hij vergaat op sommige dagen van de migraine. Hij lijkt wel een ander geworden.
Annie zwijgt. Plotseling fel: zal ik jou eens wat vertellen!? Het klinkt misschien raar uit mijn mond, maar ze moesten die hele troep afschaffen: die toeslagen en uitkeringen en dat gedoe er omheen met allerlei formulieren en oproepen om op te komen draven.
Laat ze een fatsoenlijk loon betalen, dan is dat hele circus niet meer nodig. En waarom kan Henk niet gewoon een cursus volgen om iets anders te gaan doen? Iets lichters wat hij toch leuk vindt? Hij was ook goed met zijn treintjes en eindeloos geduldig met die duiven. Nu lijkt het wel of ik hem kwijt ben, hij is niet meer de oude. Hij wordt steeds dikker en stiller. Hij kan geen kant meer op. Hij is de hoop kwijt. Het lijkt of je heel vrij bent als je een uitkering hebt, maar dit is geen vrijheid, dit is uitzichtloosheid.
De Schilderswijk: anderhalve bij één kilometer, 36.000 inwoners, 132 nationaliteiten.
Wat is vrijheid volgens jou Annie?
Annie zwijgt nog langer. Ik weet het niet, ik heb nooit vrijheid gekend. Wij zijn nu afhankelijk van een of ander huppeltrutje van het UWV die rapporten schrijft (red.: UWV keert de WIA uit). Henk is altijd bang dat hij weer wordt opgeroepen voor een herkeuring. Ik ben bang dat het uitkomt dat ik drie werkhuizen heb.
Annie kijkt voor zich uit.
Nu ik er zo over nadenk….. andere mensen zijn ook niet vrij tegenwoordig. Wie is nou vrij…….. je zit vast aan een hypotheek, de afbetaling van je auto, je baas. Angst om je werk te verliezen, kun je die hypotheek niet meer betalen. Studie van de kinderen. De auto, de caravan. Noem maar op. Wat is dan vrijheid. Dat heb je toch niet? Al die hoge heren, die politici, die wauwelen dat we onze vrijheid verliezen als we dit of dat doen in de EU. Ha, ha, nou, vrijheid hebben we sowieso niet, dus waar hebben ze het over……. Gelul in de ruimte…… dat is het. En die EU, wat heeft die EU ooit voor mij gedaan? Meer immigranten in de straat. Als puntje bij paaltje komt, laten ze dan eens wat doen aan die ettertjes hier in de straat met hun opgeschoren schedels en glimmende kettingen om hun nek. Die hebben meer vrijheid dan jij en ik. Die vinden de bijstand peanuts en ze zitten er alleen maar in voor de zorgverzekering. Ze verdienen bakken geld als loopjongen voor dat tuig in de onderwereld. Laat ze daar eens iets aan doen.
Aldus Annie, een gewone vrouw uit het gewone volk met een gezonde dosis verstand en nuchterheid. Hopelijk wordt er eens naar haar geluisterd. Maar vooralsnog maak ik mij grote zorgen over de waanzin van dit beleid en de morele weerbaarheid van onze cultuur. Aeternitate Vigila.