De Volkskrant: get woke, go broke

Het was de week van Pieter Klok, de hoofdredacteur van de Volkskrant. Eerst werd columnist Martin Sommer aan de schandpaal genageld en later cancelde hij een spotprent van Jos Collignon. ‘Roeren in de stront met de ventilator in de hoogste stand’, schrijft Arthur van Amerongen.

Het was de week van Pieter Klok, de hoofdredacteur van de Volkskrant. Eerst werd de geweldige columnist en éminence grise Martin Sommer aan de schandpaal genageld door Klok’s onderknuppel Jeroen Trommelen, en daarna ‘cancelde’ de hoofdredacteur een tekening van Jos Collignon omdat die kwetsend was voor rovende en stelende bontkraagjes. Wie wil weten wat voor type Jeroen Trommelen is, moet het boek Het Gifschip, geschreven door Jaffe Vink, lezen. Jeroen Trommelen was onderzoeksjournalist bij de Volkskrant en mislukt deeltijdduoraadslid voor GroenLinks (een zogenaamde dubbele-petter). Hij kwam eerder in opspraak wegens verzonnen verhalen over de PVV. Zie ook HP/De Tijd. Trommelen is ook de man achter de ietwat gefabuleerde Probo Koala-sage, over een bootje met een chemisch goedje dat Afrika van de wereldkaart ging vegen. Te beginnen met Ivoorkust. Een ombudsman is natuurlijk een onzinnige fopbaantje, en hij of zij dient als soort buffer tussen het volk en de hoofdredactie. Vaak gaat het over woke stierenpoep. Het is een erebaantje voor uitgerangeerde journalisten en de volgende halte is het olifantenkerkhof van de krant. Bij NRC was Sjoerd de Jong tien jaar lang ombudsmens. Ik ken de beste man niet maar vermoedelijk draagt hij knickerbockers, spencers, juchtlederen schoeisel, een geruite pet van Burberry, rookt hij pijp en leest hij voor het slapen gaan aforismen van Godfried Bomans, een en ander vergezeld van een kopje Darjeeling. In zijn overlijdensbericht zal hij worden herinnerd als een gemoedelijke kerel die in zijn vrije tijd haiku’s dichtte, een luisterend oor was en de grap niet schuwde want ‘een dag niet niet gelachen is een dag niet geleefd.’

Ik voelde mij aangetrokken tot zijn ietwat archaïsche mening die uitstekend paste bij mijn bucolisch bestaan. Maar hij schreef ook dat journalisten er primair zijn om andermans ervaringen te onderzoeken. Hoe anders was dat in mijn tijd! Ik werd in mijn jeugd wel eens beschouwd als de Nederlandse exponent van de zogeheten Gonzo-journalistiek. De Gonzo-journalist (en dan heb ik het niet over die maffe Muppet) beschrijft zijn Umfeld louter vanuit zijn eigen, al dan niet benevelde ervaring. In feite is hij zelf het verhaal dat hij daarom – tegen de regels van de Ombudsman in – gewoon met ik begint.

Jeroen Trommelen schreef in opdracht van zijn baasje een tenenkrullende aanklacht tegen Martin Sommer en GeenStijl schreef terecht dat dit een doodvonnis is. Enfin, Sommer gaat volgend jaar met pensioen en hij zal blij zijn verlost te zijn van het woke juk van de Azijnbode. Ik ga een goed woordje voor hem doen bij mijn hoofdredacteur van GeenStijl, de heer P. Stift.

Lees het gehele artikel hier

Home