Wokeland
Wokeland – Hoe een piepkleine bende van krijsende gekkies al jaren de politiek, de overheid, de universiteit en de media terroriseert en gijzelt. Recognitio nuntium. Horrificis temporibus vivimus!
Wokeland van Coen de Jong
“Arthur van Amerongen las het boek Wokeland van Coen de Jong. ‘Ik vond het altijd lastig om woke in een sluitende definitie te vangen, maar dat is Coen de Jong prima gelukt.’”
“Eindelijk is er een allesomvattend standaardwerk over de woke-waanzin die de Nederlandse politiek, overheid, media en universiteiten al jaren in een wurggreep houdt. Coen de Jong fileert in deze page turner alle mogelijke uitwassen en symptomen van deze uit de Verenigde Staten overgewaaide pandemie: de debilisering van de universiteiten, witte schuld, de hoofddoek, de diversiteit in de polder, de dekolonisatie van het Nederland van Rembrandt, het nationale slavernijmuseum, de selectieve verontwaardiging over beledigingen en bedreigingen, diversiteit bij de politietop, het verbod op humor, de publieke omroep als megafoon voor diversiteit, intersectioneel feminisme, Zwarte Piet en last but not least: hoe dwarse intellectuelen op één lijn zitten met het establishment.”
Dwarsdenker des Vaderlands
“Ik fulmineer als Dwarsdenker des Vaderlands al sinds jaar en dag tegen de woke wappies in HP/De Tijd, of het nou via mijn alter ego G.H.B. Hiltermann is, in de rubriek Foute Jongens die ik samen met Rob Hoogland schrijf, of in mijn wekelijkse preek. Mij irriteert vooral de grenzeloze domheid van de social justice warriors en het gekakel dat het niveau van een middagborrel op het strand van Biddinghuizen Sur Plage tijdens de Libelle Zomerweek niet ontstijgt. Nog erger vind ik de MSM die vanaf het begin de waanzinaria van Sylvana Simons en haar buklaven mee kukelekuden. Bovendien ben ik er wel klaar mee om door de stokoude socialite en ritalin-snuivende aandachtsjunk Sunny Bergman en haar mislukte copycat Stella Bergsma voor Boze Blanke Man te worden uitgemaakt, al leverde mij dat natuurlijk wel weer een geweldige serie op en een boek dat in het voorjaar uitkomt. Zo ben ik dan ook wel weer!”
“De vaderlandse bellettrie zou door maar één tweestrijd geteisterd moeten worden: wel of niet zwichten voor wokiaanse censuur. De gevestigde schrijvers zwijgen als het graf over de sensitivity readers bij Meulenhoff en over de gratis challenge ‘wit privilege, witte fragiliteit, tooncontrole, wit zwijgen en witte superioriteit’ die uitgeverij Atlas voor haar auteurs en lezers organiseert. De heropvoedingscursus wordt gegeven door Layla F. Saad, die vrijwillig remigreerde naar een van de meest racistische en misogyne entiteiten ter wereld: islamofascistisch gidsland Qatar. De bende moraalridders die Nederland nu terroriseert, is piepklein maar machtig en roept nare herinneringen op aan de Kulturkammer en aan De Bond van Sovjetschrijvers. Het gevolg zal zijn dat de schrijver met de billen dichtgeknepen woke en dus zoutloze driestuiverromannetjes gaat tikken. Vorig jaar was het thema van de Boekenweek Rebellen en dwarsdenkers. Het lijkt een eeuwigheid geleden en het thema had beter kunnen zijn: Schijtluizen en kontenkruipers. Nog even en de geschriften van Louis-Ferdinand Céline, Curzio Malaparte, Gabriele D’Annunzio, Jean Genet en Gerard Reve gaan achter slot en grendel omdat ze niet woke zijn. Logischerwijs zouden dan ook de Bijbel en de Koran verboden moeten worden, maar volgens de opstellers van de nieuwe index librorum prohibitorum is de Koran een inclusief en tijdloos meesterwerk waarvan wij veel kunnen leren.”
Wat is woke?
“Maar wat is woke nu precies? Is het tastbaar, meetbaar, voelbaar? Woke is ontstaan als gevleugeld woord onder zwarte bevolkingsgroepen in de Verenigde Staten waar het stond voor waakzaam zijn op racisme en gevaar. De term ‘woke’ staat inmiddels in de officiële Engelstalige woordenboeken voor ‘wakker zijn’, het onrecht in de maatschappij zien en actief willen bestrijden. Filosoof Floris van den Berg voegde daar in zijn boek Wokabulary uit 2021 aan toe: ‘op intimiderende en beschuldigende toon kritiek uiten op politieke incorrectheid’. Wokeness uit zich in een hele waslijst aan opvattingen over onrecht, problematisering van ‘witheid’ en van ‘wit privilege’, de noodzaak tot dekolonisatie van de Nederlandse maatschappij, de last van het slavernijverleden, intersectioneel ‘kruispunt’ denken (wie én vrouw is én zwart én LHBT ervaart driemaal onrecht) tot queer theory (geslacht is een keurslijf). Centraal staat het idee dat al onze gedachten en communicatie macht en patronen van onderdrukking herbergen, die samenhangen met huidskleur, ras en ‘geleefde ervaringen’.”
“De kern van de beweging bestaat uit kleine harde kern, de woke voorhoede. Het zijn actiegroepen en belangengroepen als Kick Out Zwarte Piet, The Black Archives/New Urban Collective, Decolonize the Museum en de door Sylvana Simons opgerichte politieke partij BIJ1, waarbij steeds hetzelfde handjevol mensen is betrokken. De woke-voorhoede klontert samen rond BIJ1: een kleine partij met één zetel in de Tweede Kamer en kleine fracties in de gemeenteraden van Amsterdam en Rotterdam. Een handvol blanke, vooral randstedelijke, activisten agendeert LHBTQI-onderwerpen en genderdiversiteit. Deze genderbeweging is aangehaakt bij zwarte actiegroepen om met soortgelijke tactieken en retoriek hun doelen na te streven.”
“Wie na het lezen van Wokeland nog durft te beweren dat woke niet bestaat en dat woke geen ingrijpende gevolgen heeft voor de Nederlandse samenleving, moet naar de hersendokter!”
“De coalities Rutte III en IV adopteerden woke-agendapunten, die maatschappelijk verdelend werken en bij grote delen van de kiezers impopulair zijn. De media – in plaats van kritische vragen te stellen – dienden regelmatig als echokamer, versterker en multiplier. Woke-denkbeelden zijn – in verwaterde vorm, als symbolische vlaggetjes – binnen enkele jaren onderdeel van de Haagse bureaucratische werkelijkheid geworden. Lippendienst eraan bewijzen is gangbaar. Wat hebben KOZP, BIJ1 en de rest van de woke-voorhoede en hun sympathisanten in de media voor zichzelf bereikt? Aandacht, de mogelijkheid persoonlijke frustraties te kunnen uitschreeuwen via een officiële megafoon, ruiken aan een klein beetje macht, mee-eten uit de budgetten van zwalkende en beïnvloedbare ministers. Bij een deel van de politiek en de media heerst een diep onvervuld verlangen om de tijd terug te kunnen draaien naar vóór de electorale opkomst van Pim Fortuyn en het ‘populisme’. Naar de tijden dat Hans Janmaat strafrechtelijk werd veroordeeld omdat hij zich tegen het multiculturele ideaal keerde. In de jaren tachtig en negentig vonden radicale multiculturalisten dat Nederlanders zich moesten aanpassen aan migranten. Met de opkomst van woke komt de verwezenlijking van die droom dichterbij. De woke-beweging is een regressieve tegenbeweging, die Nederland terug wil brengen naar de verboden en geboden van vóór 2001. Geen kritische beschouwingen over gevoelige onderwerpen, geen Mohammed-cartoons, strakke regels voor wat men in de media mag zeggen. En niet integratie door immigranten, maar aanpassing door de bestaande bevolking is de nieuwe doctrine.”